Waarom ik teken (en niet schilder):

In mijn kunstenaarsbestaan ben ik gegaan van discipline naar discipline: van grafiek naar schilderen met olieverf, van schilderen met olieverf naar schilderen met acrylverf; van schilderen met acrylverf naar tekenen. Een zeer bewuste ontwikkeling naar een steeds korter en directer proces. De laatste tijd gebruik ik in combinatie met het tekenen ook de cut-out voor meer zeggingskracht.

Waarom ik van textiel mijn hoofdthema heb gemaakt:

Aanvankelijk was ik vooral geïnspireerd door de vaardigheid van de handwerkster — de precisie, toewijding en het ritme van het maakproces. Gaandeweg ontdekte ik dat deze technieken niet alleen getuigen van ambacht, maar ook diep verweven zijn met identiteit. Textiel draagt verhalen, herinneringen en tradities, en vormt een stille getuige van persoonlijke en collectieve geschiedenis.

De opkomst van machinale productie heeft ertoe geleid dat veel vaardigheid verloren is gegaan. Daarnaast vormen ook andere factoren, zoals oorlog en sociale ontwrichting, een bedreiging voor het behoud van textieltradities. Juist deze kwetsbaarheid motiveert mij om ze te onderzoeken en zichtbaar te maken.

Daarnaast kunnen mijn textieltekeningen ook middelen zijn om bepaalde begrippen uit te drukken zoals verdriet, rouw, slijtage, verval of dood, of juist troost, herstel en reparatie.

Textiel in een maatschappelijke context:

Traditionele handwerktechnieken en -motieven, vaak met een etnische grondslag, dreigen door industrialisatie en oorlogen te verdwijnen. Zoals gezegd heeft ook dit aspect mijn aandacht. Om die reden ben ik op zoek gegaan naar samenwerking met handwerksters met een vluchtelingenachtergrond die nog op de traditionele manier vanuit hun eigen cultuur het handwerken beoefenen. Mijn bijdrage bestond uit het toevoegen van tekeningen die enerzijds een hommage zijn aan wat zij maakt, anderzijds de dreiging van verlies zichtbaar maken.

In 2023 werkte ik samen met Olga Nifantova, een Oekraïense handwerkster. Meer informatie over dit project vind je hier.

In 2024 werkte ik samen met Fatima Abbadi, groot kenner en beoefenaar van Palestijns borduurwerk. Fatima Abbadi is in Capelle aan de IJssel een Middle East Embroidery School begonnen. Van haar kreeg ik een borduurwerk in bruikleen, gemaakt door een van haar studenten, Nurhan Ali. Het borduurwerk is een reproductie van een borststuk van een jurk uit Ramallah, Palestina. Een borststuk zoals dit is een essentieel onderdeel van de traditionele Palestijnse jurk. Iedere streek heeft zijn eigen motieven, waardoor ook meteen duidelijk is waar de draagster vandaan komt. Meer informatie over het borduurwerk en de tekening is hier te vinden.

Text in English:

Why I draw (and don’t paint):

In my life as an artist I have gone from discipline to discipline: from graphic art to painting with oil paint, from painting with oil paint to painting with acrylic paint, from painting with acrylic paint to drawing. A very conscious development towards an ever shorter and more direct process. Lately I’ve been using the cut-out in combination with drawing for more expressiveness.

Why I made textiles my main theme:

Initially, I was mainly inspired by the skill of the craftswoman—the precision, dedication, and rhythm of the making process. Gradually, I discovered that these techniques not only testify to craftsmanship but are also deeply intertwined with identity. Textiles carry stories, memories, and traditions, and serve as silent witnesses to personal and collective history.

The rise of machine production has led to the loss of much skill. Additionally, other factors, such as war and social disruption, pose a threat to the preservation of textile traditions. It is precisely this vulnerability that motivates me to explore and make them visible.

Furthermore, my textile drawings can also serve as means to express certain concepts such as sorrow, mourning, wear, decay, or death, or conversely, comfort, restoration, and repair.

Textiles in a social context:

Traditional handicraft techniques and motifs, often with an ethnic basis, are at risk of disappearing due to industrialization and wars. As mentioned, this aspect has also captured my attention. For that reason, I sought to collaborate with craftswomen with a refugee background who still practice handicrafts in the traditional way, rooted in their own culture. My contribution consisted of adding drawings that, on one hand, pay homage to what she creates, and on the other hand, make the threat of loss visible.

In 2023, I collaborated with Olga Nifantova, a Ukrainian craftswoman. You can find more information about this project here (in Dutch).

In 2024, I collaborated with Fatima Abbadi, a great expert and practitioner of Palestinian embroidery. Fatima Abbadi started a Middle East Embroidery School in Capelle aan de IJssel. From her, I received an embroidery on loan, made by one of her students, Nurhan Ali. The embroidery is a reproduction of a chest panel from a dress from Ramallah, Palestine. A chest panel like this is an essential part of the traditional Palestinian dress. Each region has its own motifs, which immediately indicates where the wearer comes from. More information about the embroidery and the drawing can be found here (in English).

 Texte en français:

Pourquoi je fais du dessin (et pas de la peinture) :

Dans ma vie d’artiste, je suis allée de discipline en discipline : de l’art graphique à la peinture à l’huile, de la peinture à l’huile à la peinture acrylique, de la peinture acrylique au dessin. Une évolution très consciente vers un processus toujours plus court et plus direct. Dernièrement, j’ai utilisé la découpe en combinaison avec le dessin pour plus d’expressivité.

 Pourquoi j’ai fait du textile mon thème principal :

Au début, j’étais surtout inspiré par l’habileté de l’artisan — la précision, le dévouement et le rythme du processus de création. Peu à peu, j’ai découvert que ces techniques ne témoignent pas seulement de savoir-faire, mais sont également profondément liées à l’identité. Le textile porte des histoires, des souvenirs et des traditions, et constitue un témoin silencieux de l’histoire personnelle et collective.

L’essor de la production mécanique a conduit à la perte de nombreuses compétences. De plus, d’autres facteurs, tels que la guerre et les perturbations sociales, menacent également la préservation des traditions textiles. C’est précisément cette vulnérabilité qui me motive à les étudier et à les rendre visibles.

Par ailleurs, mes dessins textiles peuvent aussi servir de moyens pour exprimer certains concepts tels que la tristesse, le deuil, l’usure, la décrépitude ou la mort, ou au contraire le réconfort, la guérison et la réparation.

Les textiles dans un contexte social :

Les techniques et motifs d’artisanat traditionnels, souvent d’origine ethnique, risquent de disparaître en raison de l’industrialisation et des guerres. Comme indiqué, cet aspect a également retenu mon attention. Pour cette raison, j’ai cherché à collaborer avec des artisanes d’origine réfugiée qui pratiquent encore l’artisanat de manière traditionnelle issue de leur propre culture. Ma contribution consistait à ajouter des dessins qui, d’une part, rendent hommage à ce qu’elles créent et, d’autre part, rendent visible la menace de disparition.

En 2023, j’ai collaboré avec Olga Nifantova, une artisane ukrainienne. Vous pouvez trouver plus d’informations sur ce projet ici (en néerlandais).

En 2024, j’ai collaboré avec Fatima Abbadi, grande connaisseuse et praticienne de la broderie palestinienne. Fatima Abbadi a ouvert à Capelle aan de IJssel une Middle East Embroidery School. Elle m’a prêté un ouvrage brodé réalisé par l’une de ses étudiantes, Nurhan Ali. La broderie est une reproduction d’un corsage d’une robe de Ramallah, en Palestine. Un corsage comme celui-ci est un élément essentiel de la robe traditionnelle palestinienne. Chaque région a ses propres motifs, ce qui permet de savoir immédiatement d’où vient la porteuse.

Plus d’informations sur la broderie et le dessin sont disponibles ici (en anglais).

 

Inge van der Storm

In de zeventiende eeuw schilderden kunstenaars vaak prachtige stoffen en geplooide kledingstukken om hun meesterschap in het weergeven van stofuitdrukking te tonen. Inge van der Storm lijkt met bovenstaand werk in diezelfde traditie verder te werken, maar dan in het weergeven van huishoudtextiel: de zakdoek. Door haar nauwkeurige weergave van schaduw, kleur en lichtval doet het werk realistisch en (van een afstandje) zelfs ruimtelijk aan, wat wordt versterkt doordat ze de tekening heeft uitgeknipt. Dat een fluwelen mantel onderwerp van een schilderij kon zijn lijkt evident, maar een verfrommelde zakdoek roept vraagtekens op. Het is een object dat vaak aan het zicht wordt onttrokken, vanwege de lichaamssappen die erin worden opgeslagen. Toch ligt daar juist de kracht van het object en daarmee van dit beeld. Het laat je aan verdrietige momenten denken, die de tranen opriepen. In zo’n oude, verfrommelde zakdoek liggen als het ware de meest persoonlijke emoties en herinneringen opgeslagen. Dit prachtig, (waarschijnlijk) naar de waarneming getekend beeld drukt daarmee meer uit dan we met het blote oog kunnen zien en gaat verder dan een stukje meesterschap.

Het blog waarin deze recensie verscheen is inmiddels gesloten.